Fenotiazyna

Niektóre pochodne fenotiazyny stosowane- są jako leki przeciwwymiotne i przeciwuczuleniowe (np. prometazyna). Zbliżone budową do grupy pochodnych fen-o-tłazyny są pochodne tioksantenu, wykazujące na ogół silniejsze działanie neuroleptyczne oraz działanie przeciwdepresyjne. Warto przy tym zwrócić uwagę, że spośród pochodnych fenotiazyny tylko nieliczne (np. lewomepromazyna) mają takie właściwości. Trzecią grupę neuroleptyków stanowią pochodne butyrofenonu, leki silniejsze niż grupa fenotiazyny w działaniach przeciwpsychotycznych, na ogół pozbawione działania adrenolitycznego i cholinolitycznego. Niektóre spośród nich (np. droperydol) znalazły zastosowanie w tzw. neuroleptanalgezji. Do innych neuroleptyków o innej budowie chemicznej niż wymienione grupy należy zaliczyć niektóre pochodne dibenzodiazepiny (np. klozapina) i pochodne piperydyny (np. pimozyd). Rezerpłna nie jest obecnie stosowana jako lek neuroleptyczny ze względu na liczne objawy niepożądane, takie jak wywoływanie depresji, znaczny spadek ciśnienia i niebezpieczne powikłania krążeniowe; a także toksyczny wpływ na narządy miąższowe i szpik. Niezależnie od podziału opartego na różnicach budowy chemicznej klinicyści stosują często klasyfikację w zależności od siły działania uspokajającego neuroleptyku i hamującego oddziaływania na napęd. Leki silnie działające w tym kierunku określane są jako „hamujące” neuroleptyki (np. chloropromazyna), natomiast wykazujące słabe działanie lub wręcz brak takiego wpływu — jako neuroleptyk! „pobudzające” (np. flufenazyna).